Full Moon

Γειά σας. Εδώ γραφω μιά διαφορετική συνέχεια της νέας σελήνης.

Μπέλλα:

<<Μα καλά Μπέλλα; Τί σκεφτόσουν και πήδηξες απ'τον βράχο;>>, είπε ο Τζέικομπ Μπλακ καθώς με πήγενε σπίτι μου.
<<Δεν
ξέρω...Πραγματικά..Δεν ξέρω..>>, κατσούφιασα. <<Δεν θέλω να
απολογήσε. Συγγνώμη απλώς τρόμαξα.>> <<Το μόνο άτομα που
πρέπει να ζητήσει συγγνώμη είμαι εγώ, Τζέικ, μόνο εγώ.>>


Είχαμε φτάσει σπίτι μου. Τον κοίταζα. Κοίταζα τον όμο του κι ήμουν
έτοιμη να τον φιλήσω. Πλησίασα. Τον φίλησε. Με κοίταξε. Εντάξει, τώρα
ντρεπόμουν. Μου χαμογέλασε και κόλλησε τα χείλη του στα δικά μου.
Φιληθήκαμε. Πρέπει να ξεπέρασα τον Έντουαρντ. Δεν τον ήθελα πια. Η
καρδιά μου άνηκε στον Τζέικομπ.

<<Μπέλλα...>>μου
είπε σταματόντας να με φιλάει. Φαντάστηκε ότι θα μου έλεγε "το θες
σίγουρα αυτό;" <<σ'έχω αποτυπώσει>>, στα μάγουλα του
σκούριναν. Σκέφτηκα πως κοκκίνησε. Αυτό ήταν όλο; Τον ξαναφίλησα. Κι
εγώ τον είχα αποτυπώσει...μέσα στην καρδιά μου.


Συνεχίζεται...

Μανα μου ρεεεε! Εν τελιο! τελειο! Απλα τελειο! Εσυ το σκεφτηκες;

Ναί, αλλά τον τίτλο κάπου τον είχα διαβάσει...Δεν θυμάμαι...Τέλος Πάντων...Θα το βάλω και στο ΧΠ.

Πολύ καλή προσπάθεια... προσπάθησε να μην είσαι τόσο απότομος στις περιγραφές σου και βοηθάει αν βάσεις τους διαλόγους τον ένα κάτω απο τον άλλο... πάρα πολύ καλή προσπάθεια, όπως και να 'χει, και να το κάνεις συνήθεια το γράψιμο θα σε βοηθήσει πολύ στο μέλλον!!!

Έντουαρντ:


Αποκλείεται αν είναι νεκρή. Η Ρόζαλι λέει ψέματα. "Έλα ρε Άλις σήκω σέ το πιά".

<<Ναί>>
<<Άλις, ο Έντουαρντ είμαι, τί γίνετε;>>
<<Δεν την βλέπω>>
<<Μα τί λες τώρα Άλις; Είσαι καλά; Μου κάνετε πλάκα όλοι σας, έτσι;>>
Σιωπή!
<<Άλις, Άλις είσαι εκεί; ΑΛΙΣ!!!>>
<<Έντουαρντ...μου χαλάς το όραμα. Η Μπέλλα είναι εντάξει, αυτή τη στιγμή είναι στο μπάνιο.>>
<<Δόξα
τω Θεό>>,είπα, αλλά αμέσως η φωνή μου έγινε πάλι
ανυσηχητική,<<μα καλά γιατί δεν μπορούσες να την δείς;>>
<<Δεν ξέρω...Δεν είμαι μέντιουμ...Οράματα βλέπω>>
<<Καλά..Για ότι νεότερο πάρε με τηλέφωνο..>>, είπα κι έκλεισα το τηλέφωνο.

Είχα
μιά ανακούφιση. Είναι καλά. Αλλά με περιέβαλε μιά περιέργεια. Γιατί δεν
την έβλεπε η Άλις; Άρπαξα αμέσως το κινητό μου κι έγραψα.


"Άλις, μπορείς να πας στο Φορκς να μάθεις τί γίνετε;" Ύστερα μπήκα στις επαφες βρήκα το όνομα Άλις και το έστειλα. Ήρθε ειδοποίηση ότι το μήνυμα στάλθηκε. Λίγες στιγμές αργότερα ένα μήνυμα ήρθε:

"Ό,τι πείς εσύ, θα σε πάρω για να σε ενημερώσω"

Το
κινητό μου είχε μίνει απο μπαταρία και δεν το είχε προσέξει. Εκείνη την
στιγμή η οθόνη του κινητού μαύρισε. Το έβαλα για φόρτιση.

Καλό... αλλά μην κολλάς σε λεπτομέρειες... στο κινητό ας πουμε... παίξε λίγο με τα συναισθήματα, με τη σκέψη τους... κάνε να φαίνονται πιο κρίσιμα καποια ζητήματα... όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι η Αλις δεν έβλεπε την Μπελλα πριν... πολύ καλή προσπαθεια, όπως και να ΄χει, μπράβο σου...

Τα έχω ήδη γράψει σε ένα φόρουμ...Και δεν έχω σκοπό να το αλλάξω...



Τζέικομπ:


Καθώς
προχωρούσα, αργά, για το Λα Πους, απο το σπίτι της Μπέλλα, είχα μια
επιθυμία να πάω σπίτι της και να μείνω εκεί. Ήμουν σίγουρος πως δεν θα
πείραζε τον Τσάρλι αλλά και πάλι όχι. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχε πάει
11:30 ο πατερας μου θ'ανησυχεί και ιδικά τώρα με τον θάνατο του Χάρι
Κλίαργουότερ. Ο Τσάρλι θα ήταν όλη την μέρα στο νεκροταφείο. Σκέφτηκα
την Μπέλλα. Σκέφτηκα ΄τι ξαναγύρναγε στον Έντουαρντ, νευρίασα κι έγινα
λύκος. Πάντα πιάνει.

Όταν έφτασα άπραξα το τηλέφωνο αλλά χτύπησε. Έβρισα από μέσα μου και το σήκωσε.


<<Ναί;>>μουρμούρισα βαρεμένος σαν να κοιμάμαι.
<<Τζέικομπ; Σε ξύπνσα;>>
<<Μπέλλα!!!Όχι..μόλις έφτασα; Τί κάνεις;>>, ήμουν πολύ χαρούμενος.
<<Τίποτα, ήθελα να δω τί κάνεις και...>>δίστασε σαν να ντρεπόταν. Πήρε μιά βαθιά ανάσα<<Σ'αγαπώ!>>
<<Ω!Κι εγώ Μπέλλα. Πολύ!!!Θες να έρθω από' κεί;>>, η καρδιά φτερούγισε.
<<Τζέικομπ, όχι!Χρειάζεσαι ύπνο!>>
<Θα...θα κοιμθώ εκεί... Στον καναπέ.>>
<<Εντάξει αλλά με έναν όρο. Θα κοιμηθούμε μάζι>>.
<<Εντάξει. Θα είμαι εκεί σε 5 λεπτά>>.

Ξυρίσα
τις μασχάλες μου, έκανα μπάνιπ, έβαλα άρωμα κι όλα αυτά σε τρία λεπτά.
Ύστερα χωρίς να γίνω λύκος έτρεχα. Ήμουν πιο πολύ ερωτευμένος απο όσο
νόμιζα. Κι εκείνη ήταν μαζί μου.

μας εστειλες φιλε...

κοιτα, δεν σου το λεω για να το αλλαξεις... αλλα αυτο το πραγμα ειναι σαν ψωρα, αμα το κολλησεις μετα δεν ξεκολλαει με τιποτα... στο λεω εγω τωρα που γραφω απο πεμπτη δημοτικου (ψωνιο!!!)... συμβουλες σου δινω για τα επομενα...

Άλις:


Θα έκανα τα
πάντα για να είναι χαρούμενος ο αδερφός μου. Μα και πάλι δεν μπορούσα
να την δω. Τί γινόταν; Χάνω το χάρισμά μου; Οχι. Μπορεί να κοιμάτε η
κοπέλα. Και πριν; Γιατί δεν μπορούσα πριν;
Ήμουν έσα στο αεροπλάνο και σκεφτόμουν. Η αεροσυνοδός ήρθε.
<<Κρέας ή ψάρι;>>, ρώτησε.
<<Κρέας>>,απάντησα,<<ευχαριστώ>>και χαμογέλασα.
Όταν έφτασα, νοίκιασα λενα αμάξι, και άρχισα να τρέχω. Εφτασα στο Σιάτλ
κι έβαλα βενζίνη. Έφτασα σπίτι της Μπέλλα. Μύρισα. Ήταν μόνη της.
Πήδηξα στο παράθυρο να κοιτάξω. Η Μπέλλα καθησμένη στο κρεβάτι. Έγραφε
άτι σ'ένα χαρτί.
Τότε, ξαφνικά, μύρισα κάτι σαν σκυλί. Που ΄κανε
μπάνιο πριν λίγο. Κοίταξα πίσω μου. Δεν είδα τίποτα. Άκουσα κάποιον α
τρέχει. Ίσως κανένα σκυλί. Εγώ για καλό και για κακό κρύφτηκα. Μόλις το
είδα δεν το πίστεψα. Ένα λυκάνθρωπος. Ένα ψηλό αγόρι γύρω στα 2 μέτρα
να χτυπάει το κουδούνι της Μπέλλα. Εκείνη άνοιξε. Τον είδε και έριξε
ένα χαμόγελα στο αγόρι.
<<Τζέικομπ>>ψιθύρισε με το ζόρι χωρίς να σβήσει το χαμόγελό της.
Τον φίλησε. Δεν το πιστεύω. Βρήκε άλλον. Γι'αυτό δεν μπορώ να την δω.
Το μεγαλόωμο αγόρι- ο Τζέικομο- ήταν λυκάνθρωπος και σχέση της Μπέλλα
επίσης. Μα καλά αυτή η κοπέλα δεν μπορεί να βρεί κάτι νορμάλ; Ένα κανονικό παιδί. Μαζοχίστρια ήταν;
Όσο εγώ έκανα αυτές τις σκέψεις εκείνοι είχαν ανέβει στο δωμάτιο της Μπέλλα.
<<Στάσου>>, είπε Τζέικομπ, <<βρικόλακας>>, μουρμούρισε.
Το λαδί το οποίο καθόμουν έσπασε. άρχισα να τρέχω. Πέρασα το αμάξι και
πήγαν προς το αεροδρόμιο. Δεν ανησυχούσα αν με δούνε. Είχα άλλα
πράγματα στο μυαλό μου. Τί θα έλεγα στον Έντουαρντ; Α! Δεν σου είπα. Η Μπέλλα μαζοχίστηκε εντελώς. Τα έφτιαξε με λυκάνθρωπο. Συνέχισα να τρέχω.


Μπέλλα:

Σε λίγο ο Τζέικομπ θα ήταν εδώ. Ωραία! Είχα πάρει ένα χαρτί και έκανα μουτζουρες.
Θα σε αφήσω να ξαναφτιάξεις την ζωή σου, είχε πεί. Ίσως γ'αυτό δεν ένιωθα ενοχές.
Το κουδούνι χτύπησα. Έτρεξα στις σκάλεςκι άνοιξα την πόρτα.
<<Τζέικομπ>>μουρμούρισα
με ένα πλατύ χαμόγελο ναζωγραφίζετε στα χείλη μου. Με φίλησε. Είχε
κάνει μπάνιο. Εγώ έτσι κι αλλιός τον αγαπούσα.
Ανεβήκαμε πάνω, στο
δωμάτιο μου. Ήθελα να τον ξαναφιλήσω και μόλις ήγανα το κάνω ο Τζεικομπ
κοκάλωσε στην θέση του.<<Στάσου>>, μου είπε,
<<βρικόλακας>>.
Εκείνη την στιγμή άκουσα κάτι να σπάει.
Πήγα να σηκωθώ αλλά ο Τζέικομπ με σταματησε και πήγε εκείνος. Ένα
σπασμένο κλαδί, κι ένα λευκό μαντίλι με άρωμα βρικόλακα. Αλλά δεν είναι
η Βικτόρια και η μυρωδιά έφυγε.>>
Συνήθως όταν μου τα έλεγε ο Έντουαρντ αυτά πανικοβαλόμουν. Τώρα είχα τον Τζέικομπ. Δεν θα με αφηνε.
<<Ξέρεις Μπέλλα>>, είπε ο Τζέικομπ, <<ηθελα από καιρό να σε ρωτήσω>>.
<<Ρώτα με>>, είπα.
<<Εντάξει, μην θυμώσεις. Τί θα έκανες αν γύριζε ο Έντουαρντ και σου ζηταγε να είστε πάλι μαζί;>>.
<<Τζέικομπ όταν με άφησε είπε δύο φράσεις- και περισσότερες- που χαρακόθηκαν στο μυαλό μου. Η μία ήταν: θα ήταν σαν μην υπήρξα ποτέ κι άλλη: θα σε αφήσω να ξαναφτιάξεις την ζωη σου όπως εσύ και μόνο εσύ θες.

Απίθανο! Συνέχισέ το!

Έντουαρντ:



Το κινητό μου χτύπησε και με ένα σπρώξιμο το έβγαλα απ την πρίζα.
<<Άλις;Τι έγινε;>>,ρώτησα με αγωνία.
<<Τίποτα...Μην
ανησυχεις είναι όλα υπο έλεγχο, απλά η Μπέλλα μαζοχ...εεε..δηλαδή κάνει
παρέα με έναν λυκάνθρωπο ονόματι Τζέικομπ>>, είπε.
<<Πρέπει να την σώσουμε>>
<<Περίμενε Έντουαρντ...>>, αλλά ήταν αργά γιατί το είχα, πια, κλίσει.
<<Μου ήρθε ένα μήνυμα και μάντεψα απο ποιόν ήταν και τι έλεγε: Θα ήταν απο την Άλις και θα έλεγε: Έντουαρντ της είπες ότι δεν θα την ξαναενοχλήσεις, ή κάτι τέτοιο.
Ήταν όντως απο την Άλις κι έλεγε:
Έντουαρντ
μην χαλάσεις την ευτυχία της. Η Μπέλλα ερωτεύτηκε και τα έφτιαξα με
αυτόν τγον...λυκάνθρωπο...Σε παρακαλώ..Την είδα να χαμογελάει...Νομίζω
αυτό θέλουμε όλοι...Με εξερέσεις

Με τις δύο τετελευταίες λέξεις σκέφτηκα την Ρόζαλι. Και μετά τα'χασά. Η Μπέλλα με λυκάθρωπο; Γιατί είναι καλύτερα με βρικόλακα που κινδυνεύει να την φάει;, μου απάντησε ο εαυτός μου.

Τότε άρπαξα το τηλέφωνο μου και κάλεσα έναν αριθμό.
<<Ναί; Αεροδρόμιο; Πότε έχετε εισητίριο για Σιατλ;>>

Πολύ καλύτερο απο τα 2 προηγούμενα αποσπάσματα... τεχνικά πάντα... σε γενικές γραμμές τη γνώμη μου την ξέρεις...

Μπέλλα



<<Τζέικομπ μην
ανησυχείς...είσαι εσύ εδώ...Τί μανία έχεις πάθει με τους βρικόλακες;
Εγώ δεν πιστεύω να μου κάνουν κακό αφού έχω εσένα εδώ...>>, είπα
στο Τζέικομπ για χιλιοστή φορά.
<<Δεν ξέρω>>, μου είπε,
<<το μυρίζω πολύ έντονα...Δεν νομίζω..Είναι πολύ έντονο, είναι
πολύ κοντά, ίσως μας ακούει τώρα...>>.
<<Και τώρα θα μας
χαλάσει την νύχτα μιά μυρωδιά;>>, παραπονέθηκα, <<έλα να
συνεχίσουμε την νύχτα μας και αν έρθει κάποιος...>>, η φωνή μου
είχε χαμηλώσει.
<<Εντάξει, έχεις δίκιο, με συγχωρείς>>, απολογήθηκε.
Επιτέλους ξεκόλησε...Τί είχε πάθει πια;
<<Απλώς έχω ένα κακό προαίσθημα>>.
<<Δεν
χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη, ούτε να απολογήσε...Σε
καταλαβαίνω>>, ή τουλάχιστον προσπαθώ, πρόσθαισα από μέσα μου.
<<Σ'αγαπώ!>>, μου ψιθύρισε. Ύστερα χαμογέλασε, έβγαλε το κεφάλι του έξω απ'΄το παράθυρο και φώναξε:

<<ΜΠΕΛΛΑ Σ'ΑΓΑΠΩ!!!>>, ύστερα έγινε πράσινος, <<μυρίζει χειρότερα...αναρωτιέμαι ποιός είναι...>>.

<<Δεν χρειάζεται να αναριωτιέσαι για πολύ>>, είπε μιά γνωστή, βελούδινη και απαλή φωνή.

Αυτό με το πράσινο κάπως μου 'κατσε είναι η αλήθεια...

Έντουαρντ:

<<Πώς τολμάς να έρχεσαι μέσα στο σπίτι μου;>>, είπε η Μπέλλα ενώ γούρλωνε τα μάτια της.
<<Ήθελα να δω ότι είσαι καλά>>, είπα κοιτάζοντας το ξεκουμπομένος πουκάμισο του Σκύλου.
Φύγε, σκέφτηκε, δεν καταλαβαίνεις ότι την κάνεις να πονάει;
Εγώ του έγνεψα.
<<ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕΣ>>,
συνέχισε η Μπέλλα, <<ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ
ΒΛΕΠΕΙΣ>>, τώρα η Μπέλλα είχε βάλει τα κλάματα. Είχε
κοκκινήσει...Μαζί μ'αυτή...και τα μάτια της.
Τότε ο Τζέικομπ λυπήθηκε την Μπέλλα και είπε:
<<Φύγε
βδέλλα, την κάνεις χειρότερα, δεν φτάνει που έφυγες και έκλεγε επί
τόσους μήνες, τώρα ξανάρχεσαι για να δείς τι κάνει σαν παλιοί
φίλοι!>>, βροντοφώναξε.
<<Έχεις δίκιο είπα>>.
<<Μην
μου λες εμένα...!!!>>, ξεκίνησε το κοπρόσκυλο και μετά σιώπησε.
Αν δεν ήταν τόσο σκούρος ίσως έβλεπα ότι κοκκίνηζε.
Η Μπέλλα έκλεγε τώρα με λιγμούς. Πήγα να την πλησιάσω, μα, το σκυλί έβαλε το χέρι μου πίσω.
<<Τζέικομπ μην τσακώνεσαθ μαζί του>>, του είπε, <<δεν αξίζει ούτε να τον φτύσεις>>.
Ο Τζέικομπ σταμάτησε και με άφησε, ρίχνοντας μου ένα άγριο βλέμμα.
Ήμουν έτοιμος να πω ότι θα φύγω μα με πρόλαβε μιά άλλη φωνή.
<<Επ! Τί γίνετε εδώ; Πάρτυ έχετε και δεν με καλέσατε;>>

Μπέλλα:


<<Άλις;>>, είπε ο Έντουαρντ σαστισμένος, <<τί κάνεις εσύ εδώ;>>
Η Άλις τον κοίταζε σοβαρά αλλά και βαρεμένα (δηλαδή κάπως έτσι ----> -.-).
Α.......Έπαιζαν με τα νεύρα μου. Δεν το είχα σε τίποτα να τους διώξω
όλους. Η Άλις ακόμη σκεφτόταν την απάντηση ενώ ο Έντουαρντ ηρέμησε.
Κοίταξα τον Τζέικομπ. Ήταν νευριασμένος όσο κι εγώ. Κοίταξα το αγγελικό
και όμορφο προσωπο της Άλις. Δεν κρατήθηκα. Της αγγάλιασα.
<<Άλις;!>>, είπα μέσα σε λιγμούς. Δεν ήξερα αν με άκουγαν τι έλεγα.
<<Ηρέμησε Μπέλλα..>>,μου είπε καθησυχατηκά.
<<Έντουαρντ
ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;>>, φώναξε η Αλις, <<αν την αγαπάς πραγματικά
όπως λες τότε ΑΣΤΗΝ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ
ΑΓΑΠΕΙ>>, και μετά κάτι σκέφτηκε για να μην το ακούσουμε οι
υπόλοποι.
Ύστερα σκέφτηκα τα λόγια της Άλις: Αν την αγαπάς όπως λες.
<<Επ! όλοι μαζεμένοι εδώ; Συνομοσία κάνετε;>>, ακούστηκε ακόμη μιά φωνή.




Άλις:

<<Άλις, τί κάνεις εδώ;>>, με ρώτησε ο Έντουαρντ σαστιμένος.
Εμ...ίσως αυτό που μου είπες, σκέφτηκα κοροϊδευτηκα και ειρωνικά.
Ο σκύλος της Μπέλα είχε νευριάσει. Το ίδιο κι η Μπέλλα. Ξαφνικά έτρεξε προς εμένα και μ'αγκάλιασε.
<<Αϊ>>, είπε προσπαθόντας να πεί το όνομά μου μέσα σε λιγμούς. Έχωσε το πρόσωπο της στο στήθος μου.
<<Ηρέμησε
Μπέλλα>>, της είπα και μετά γύρισα το κεφάλι μου στον Έντουαρντ .
Ξαφνικά νευρίασα κι εγώ, <<Έντουαρντ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;αν την αγαπάς
πραγματικά όπως λες τότε ΑΣΤΗΝ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ
ΑΓΑΠΕΙ>>, ή τουλάχιστον αυτό που είναι, σκέφτηκα κοροϊδευτηκά ξανά.
Είδα την Μπέλλα που κάτι συλλογιζόταν. Ωχ! Τί έκανα πάλι; Τί χαζομάρες έκανα; Της χάλασα την ευτυχ...
Ξαφνικά μιά άλλη φωνή διέκοψε την σκέψη μου.
<<Επ! όλοι μαζεμένοι εδώ; Συνομοσία κάνετε;>>



Κι επειδή σας αγαπώ πολύ θα σας βάλω και το επόμενο κομμάτι.

Τζέικομπ:

<<Ε, δεν το πιστεύω μου κάνετε όλοι πλάκα έτσι;>>, είπα νευριασμένος και σαστισμένος.
<<Γιατί
Τζέικ; Μήπως κάνετε όντως πάρτυ και δεν με καλέσατε; Αλλά γιατί στο
δωμάτιο της Μπέλλα;>>, είπε δήθεν με απορία αλλά και με ειρωνία
μαζί, ο Σεθ Κλίαργουτερ.
Εγώ άνοιξα στο στόμα μου να μιλήσω αλλά ο Σεθ πάλι με διέκοψε.
<<Και τί είναι αυτή η μπόχα;>>, είπε διαστέλοντας την μύτη του.
Οι βρικόλακες τον αγριοκοίταξαν κι εγώ με το ζόρι κρατιόμουν να μην γελάσω.
<<Δεν μυρίζετε καλήτερα>>, είπε η Άλις με ένα προσποιημένο χαμογελο.
<<Δηλαδή..δηλαδή
ξέρετ...>>, ο Σεθ διέκοψε την φράση του και ξεκίνησε άλλη,
<<Ω θεέ μου!>>, ειπε, <<Ω θεέ μου είστε βρικόλακες!
Χέρομαι που σας γνωρίζω>>, είπε σφίγγοντας το χέρι των βγελλών,
λες και ήταν κάποιοι πασύγνωστοι ηθοποιοί.
Η Μπέλλα είχε νευριάσει και κοίταζε τον Σεθ σαν να απορούσε σε κάτι. Και τότε, κατάλαβα την απορία της.
<<Μα...Δεν μου λες Σεθ..>>, είπα εγώ αλλάζοντας τόνο, <<τί σε φέρνει εδώ;>>

Αχα... μαλιστα... ενδιαφερον...

Σεθ:


Εντάξει, νευρίασα. Δεν ξέρω
αν φενόταν, πάντως, είχε μίνει το στόμα μου ανοιχτό, σφιγμένο. Το
μέτωπο μου είχε ρυτιδιάσει. Ο Τζέικομπ δεν ήταν ποτέ ευγενικός -
τουλάχριστον όλη την διάρκεια που είναι λύκος - αλλά δεν μπορούσε να
κρύψει τα νεύρα του. Σκέφτηκα όσα σκάσε μου είχε πεί και πήρα ανάποδες.
Μπορεί να ήμουν το "καλό και αθώο παιδί" αλλά δεν πάει να πεί πως
μπορούν όλοι να με κάνουν ό,τι θέλουν.
<<Σεθ; Σου μιλάω>>, είπε ο Τζέικομπ ακόμη εκνευρισμένος.
Τα δικά μου νεύρα ξαναφούντωσαν.
<<Ξέρεις
κάτι; Άστο. Παράτα το. Φεύγω!!>>, είπα και έγινα λύκος βγαίνοντας
απο το παράθυρο. Ένιωσα την ζέστη να με κατακλύει.
Έτρεχα,
έτρεχα...με δάκρυα στα μάτια. Δεν ήταν κανείς μεταμορφομένος.
Τουλάχιστον...τουλάχιστον όχι κοντά. Τα δάκρυα θόλωσαν τα μάτια μου.
Ακούστηκε κάτι στους θάμνους. Σταμάτησα. Είχα πάρει πολύ φόρα που δεν
σταμάτησα αμέσως αλλά τα πόδια μου γλίστρησαν. Κοίταξα. Δε είδα τίποτα.
Είχε αέρα. Ίσως ήταν αυτό. Ήμουν απορημένος κι έτσι πλησίασα.
Και
τότε... εμφανίστηκε...η κοκκινομάλα βρικόλακας. Την κοίταξα και
γρύλισα. Εκείνη απλώς γύμνωσε τα δόντια της. Δεν με είδε. Κοίταζε προς
την μεριά απ'εκεί που ήρθα. Ήθελε να πάει σπίτι της Μπέλλα.
Τότε
εγώ έτρεξα...Δεν γύρισα πίσω να δω αν με είδα αλλά έτρεχα όσο πιο πολύ
μπορούσα. Ένιωθα τα στεγνά δάκρυα στο πρόσωπο μου. Συνέχησα να τρέχω...

τα στεγνα δακρυα?

Ναί, γιατί έκλεγε. Δεν τα σκούπισε και ξεράθηκαν κάτω από τα μάτια του.

Έντουαρντ:

<<Την ακούω...Είναι κοντά>>, είπα.
Η Άλις κάτι έβλεπε. Δεν με ενδιέφερε τι.
<<Γρήγορα>>, πρόσταξα.
Ο Τζέικομπ δίστασε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αλλά βγήκε από το παράθυρο καθώς γινόταν λύκος.
Εμείς πήγαμε στο μπάνιο.
<<Καλησπέρα θνητή..>>, άκουσα την φωνή της Βικτόρια.

Όλα ειχαν γίνει τόσο γρήγορα: Άκουσα τον Σεθ να μας προειδοποιεί ότι
έρχετε η Βικτόρια και το σχέδιο του, το οποίο, ήταν πολύ καλό.
Κρύφτηκαμε εμείς μιάς και δεν μυρίζαμε και οι λύκοι πήγεναν μακρία.
Μόλις ερχόταν η Βικτόρια θα την παγιδεύαμε και θα γρυλίζαμε για να μας
ακούσουν οι λύκοι. Αυτό το παιδί ήταν πολύ έξυπνο. Πως το υποτιμάει ο
ηλίθιος ο σκύλος- ο Τζέικομπ. Και φτάσαμε στο τώρα. Με την Βικτόρια
μέσα στο δωμάτια να μιλάει στην Μπέλλα.

<<Με θυμάσαι υποθέτω, ε;>>, της είπε.
<<Μα
φυσικά. Δεν θα θυμόμουν το παιχνιδάκι του Τζέιμς;Του βρικόλακα που
ήθελε να με φάει;>>, απάντησε η Μπέλλα με φωνή ειρωνική και
καθόλου τρομοκρατημένη. Παραξενεύτηκα. Είχε αλλάξει ή απλώς μάζεψε όλο
το θάρος.
Η φωνή της Βικτόρια άρχισε να
τραυλίζει:<<Πώς..τολμάς να πιάνεις..το όνομα του..; Οι...φίλοι
σου τον...τον.. σκότωσαν>>, κατάφερε να πεί.
<<Για ποιό
λόγο; Μήπως επειδή προσπάθησε να με σκοτώσει; Ο Τζέιμς θα ήταν ζωντανός
τώρα αν δεν είχε εμπλακεί σ'αυτό>>, είπε η Μπέλλα/
<<Μην ξαναπιάσεις το όνομα του Τζέιμς στο στόμα σου γιατί..>>
<<Γιατί τί; Θα με σκοτώσεις; Έτσι κι αλλιώς δεν θα το κάνεις; Γι'αυτό δεν ήρθες εδώ; Ή μήπως για καφέ;>>.
Η Βικτόρια μέτρησε μέχρι το 3 για να της ορμήσει.
3...
Βγήκα από το μπάνιο.
2...
Πήρε θέση
1...
Της όρμησα...

Μπέλλα:



Η
Βικτόρια μου όρμησα. Εγώ δεν κινήθηκα. Μου πήρε το χέρι και το τράβηξε.
Πρέπει να είχε βγεί. Ούρλιαξα. Ο Έντουαρντ μπήκε στο δωμάτιό μου. Και
άρπαξε την Βικτόρια. Εκείνη την στιγμή άκουσα να κλίνει η πόρτα.
<<Μπέλλα...>>, φώναξε ο μπαμπάς μου.
Ο Έντουαρντ κι η Άλις κοιτάχτηκαν. Αν μπορούσαν θα είχεν γίνει γίει έντρωμοι τώρα, όπως εγώ.
<<Μπέλλα...!!!!>>, ξαναφώναξε ο μπαμπάς μου.
Η Άλις έβαλε ένα πουκάμισο κάτω από το κρεβάτι μου κι έφυγε με τον
Έντουαρντ. Δεν ξέρω γιατί το έβαλε εκεί αλλά μου έδωσε μιά ιδέα.
Ούρλιαξα. Και ύστερα ξανα ούρλιαξα το όνομα του πατέρα μου.
<<Ααααα..Πήγα να πάρω το πουκάμισο και μου...μμ..μου βγήκε ο όμως..>>, ήμουν πολύ πειστική.
Με πήρε ήρεμα και με έβαλε να ξαπλώσω στο πίσω κάθισμα κι άρχισε να
οδηγάει. Με διαπέρασε ένα ρίγος σκέφτοντας αν η Βικτόρια είχε ξεφύγει.
Θα ερχόταν και θα σκότωνε τον πατέρα μου; Ένα δεύτερο ρίγος με
ξαναδιαπέρασε. Ξαφνικά... με όλες αυτές τις σκέψτεις- που ήλπιζα να μην
είναι αληθινές- αποκοιμήθημηκα.


Έντουαρντ:

<<ΜΠΕΛΛΑ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;>>, ακούστηκε πάλι ο Τσάρλι.
Αχ, αυτό το κορίτσι, σκέφτηκε ο Τσάρλι.
Η Άλις πήρε ένα πουκάμισό της Μπέλλα και το έβαλε κάτω από το κρεβάτι.
<<Πάμε>>, είπε.
Εγώ πήρα την Βιτόρια από τα χέρια (μιάς και την είχαμε φυμώσει) κι η Άλις απ'τα πόδια.
Βγήκαμε απ'έξω.
Η Μπέλλα θα πεί στον Τσάρλι πως προσπαθούσε να σηκώσει το κρεβάτι, σκέφτηκε η Άλις.
Η ανησυχία μου εξημερώθηκε- αν και ούττε κατά δοιάνια ηρεμήσει.
Τώρα αναρωτιόμουν τι θα έλεγα στην Μπέλλα. Τότεμ θυμήθηκα τους κοπρίτες.
<<Γκρρρρρρρρρ....>>, έκανα και με ακολούθησε η Άλις, <<ΓΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ........>>.

Μπέλλα:

Το θέαμα που αντίκρησα ήταν αποκρουστικό. Ο Τσάρλι με αίματα αναίσθητος
στο αμάξι, το οποίο ήταν σταματημένο. Το κεφάλι πόναγε. Δεν έβλεπα καλά.Κοίταξα δεξιά κι αριστερά μη μπορώντας να
δω κάτι. Το βλέμα μου έγινε λίγο καλύτερο.
Όπως η ποιότητα
της
τηλεόρασης
που κουνάμε
την κεραία.
<<Νόμιζες πως θα μπορέσεις να να μου ξεφύγεις;>>, ακούστηκε η φωνή της Βικτόρια.







Η όραση μου επανήλθε,αλλά και πάλι δεν έβλεπα κανένα εκτός από το - σοκαριστικό - πτώμα του πατέρα μου.
Προσπάθησα να
ουρλιάξω
αλλά ο φόβος
μου είχε
καταλάβει την
φωνή. Ήθένα να
φωνάξω, να
ξεφύγω, να
ζητήσδω
βοήθεια από
κάποιον.
Και
ξαφνικά, σαν
μαγικά, η
Βικτόρια
βρέθηκα στην
θέση του
συνοδιγού.
Κοίταξε τον
πατέρα μου.
Ύστερα στο
βλέμα της ήρθε
πίσω σε μένα με
ένα, δήθεν,
συενάχωρο
ύφος.
<<Λυπάμαι>>,
είπε
υποκριτικά.
<<Σκότωσες
τον πατέρα
μου>>, της
είπα.
Τότε η
Βικτόρια
έδωσε μιά γερ'η
κλοτσιά στο
κεφάλι του
πατέρα μου το
οποίο
εξωστρακίστηκε
στο καπό και
ήρθε σίπλα
μου. Το
κοίταζα
σοκαρισμένη.
Εγώ έφταιγα.
<<Σώπα,
καλέ>>, μου
είπε ειρωνικά.
Πήγε δίπλα
στον πατέρα
μου και του
έχωσε ένα
μαχαίρι στο
στομάχι,
ύστερα το
μετακίνησε
στην καρδιά.
Το, κομμένο,
κεφάλι του
δίπλα μου ήταν
γαλήνιο. Το
κοιτούσα
λες και
πείμενα να
αντιδράσει.
Η Βικτόρια γέλασε.
<<Δεν
είναι σωστό να
παίζεις με
τον πόνο του
άλλου>>, της
είπα, <<τί σου
έφτεξε;>>
<<Εσένα
τί σου έφτεξε
ο Τζέιμς;>>
<<Πρώτων
δεν τον
σκότωσα εγώ
και εύτερον
προσπάθησε να
με
σκοτώσει>>,
είπα
υπερασπίζοντας
τον εαυτό
μου.
Δεν μίλησε.
<<Γιατί
τα κάνεις όλα
αυτά;>>, ρώτησα
εφ όσον δεν
μίλησε.
<<Για εκδίκηση>>
<<Απαιτώ
να μου
δώσεις
εξηγήσεις>>,
είπα λες και
μπορούσε να
αναστίσει
τον Τσάρλι.
Δεν είπε
τίποτα. Ξαφνικά
μου όρμησε
και...

<<Απαιτώ να
μου δώσεις
εξηγήσεις>>,
είπα λες και
μπορούσε να
αναστίσει
τον Τσάρλι.
Δεν είπε
τίποτα. Ξαφνικά
μου όρμησε
και...πουφ!
Ξύπνησα. Απλώς
ξύπνησα
ανοιγοκλείνοντας
τα μάτια μου.
Άκουσα μιά
βελούδονη
φωνή - και δεν
απόρησα
ποιανού ήταν.
<<Συνέρχετε>>
Ύστερα
άκουσα
βήματα. Ό ένας
έτρεξε
γρήγορα κι
έπιασε το χέρι
μου. Ήταν ζεστό.
Ξαφνικά
θυμήθηκα: <<Πού
είναι ο
Τσάρλι;>>, είπα.
Κανείς
δεν απάντησε.
Όλοι με τα
κεφάλια κάτω.
<<Πού-είναι-ο-Τσάρλι>>,
είπα
συλλαβιστά,
<<ΤΙ ΔΕΝ
καταλαβένται;>>
<<Μπέλα..ηρέμησε...Είσαι
χτυπημένη>>,
μου είπε ο
Τζέικομπ.
<<Λοι..>,
άρχισα αλλά
αποτυπώθηκε
η φράση στο
μυαλό μου.
Χτυπημένη; Το
δεξί μου χέρι
ήταν όλο με
γύψο. Εντάξει.
Με το
αριστερό μου
χέρι πήγα να
αγγίξω το
κεφάλι μου.
Έπιασα έναν
επίδεσμο. Μετά
θυμήθηκα
τ'όνειρο. Ήταν
όνειρο; Ο
Τσάρλι ήταν
νεκρό;
Θυμήθηκα το
αποκεφαλισμένο
του κεφάλι
και την
Βικτόρια να με
απειλεί. Εγώ
πως επιβίοσα;
<<Εξηγήστε>>, είπα.
<<Δεν
είσαι μόνο
εκεί
χτυπημένη>>,
είπε ο
Τζέικομπ
κοιτόντας τα
πόδια μου. Και
τα δύο ήταν με
γύψο και
συκωμένα.
<<Μα..τί..τί
έπαθα;>>,
μουρμούρισα.
Οι άλλοι πάλι
δεν απάντησαν.
Κοίταξα τον
πιο κοντό
απ'όλους.
<<Σεθ;>>, είπα.
<<Μην.Τολμήσεις.>>,
του είπε ο
Τζέικομπ.
Νευρίασα.
Μου ήρθε να
βάλω τα
κλάματα.
<<Γιατί δεν
μου λέτε
τίποτα;>>, είπα.
<<Μπέλλα>>,
μου είπε ο
Έντουαρντ. Ο
Τζέικομπ του
έριξε ένα άγριο
βλέμμα, ενώ ο
Έντουαρντ
του έριξε ένα
επιπληκτικό
<<Όταν είσαι
καλύτερα θα
στα πούμε όλα.
Στο
υπόσχομαι>>.
<<ΘΕΛΩ
ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΩΡΑ>>,
τσίριξα, <<ΚΑΙ
ΠΡΩΤ'ΑΠΟΛΑ:
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο
ΤΣΑΡΛΙ>>.
Ξαφνικά
μίλησε ο Σεθ:
<<Είναι...>>
<<Όχι>>,
είπε ο
Έντουαρντ,
<<Δεν πρέπει να
μάθει. Όχι
ακόμη>>.
<<Ξύπνησε;>>,
είπε η
νοσοκόμα.
<<Ναί>>, είπαν όλοι με μιά φωνή.
Η νοσοκόμα
μου άλλαξε
ωρό και μου
έκανε μιά
ηρεμηστική
ένεση και
αποκημήθηκα.






Έντουαρντ:

<<Συνέρχετε>>,
είπα στους
δύο σκύλους.
Ο Τζέικομπ κι
ο Σεθ ήρθαν (Αν
κι ο Τζέικομπ
μπορώ να πω πως
έτρεξε).
Η
Μπέλλα
ξυπνούσε
καθώς
τεντωνόταν
και
μούγκριζε.
Ξαφνικά άνοιξε
τα μάτια της. Τα
ανοιγίοκλησε
αρκετές φορές
κι ύστερα
πετάχτηκε.
<<Πού
είναι ο
Τσάρλι;>>, είπα
σχεδόν
υστερικά.
Δεν μίλησε
κανείς. Ο
Τζέικομπ
σκέφτηκε: να
της το πούμε;
Με κοίταξε.
Του κούνησα
αρνητικά το
κεφάλι χωρίς
να το δεί η
Μπέλλα.<<Πού-είναι-ο-Τσάρλι>>,
είπε ξανα
συλλαβιστά,
<<ΤΙ ΔΕΝ
καταλαβένται;>>
<<Μπέλα..ηρέμησε...Είσαι
χτυπημένη>>, της
είπε ο
Τζέικομπ.
<<Λοι..>,
άρχισε αλλά
σταμάτησε
ξαφνικά της
φράση της.
Κοίταξε το
δεξί της χέρι
και με το
αριστερό
έπιασε τον
επίδεσμο
στο κεφάλι.
<<Εξηγήστε>>, είπε.
<<Δεν
είσαι μόνο
εκεί
χτυπημένη>>,
είπε ο
Τζέικομπ
κοιτόντας τα
πόδια της. Και
τα δύο ήταν με
γύψο και
σηκωμένα.
<<Μα..τί..τί
έπαθα;>>,
μουρμούρισε.

Πάλι δεν μιλήσαμε.
<<Σεθ;>>, είπε.
<<Μην.Τολμήσεις.>>,
του είπε ο
Τζέικομπ.
<<Γιατί
δεν μου λέτε
τίποτα;>>, είπε.
<<Μπέλλα>>,της
είπα. Ο
Τζέικομπ μου
έριξε ένα
άγριο
βλέμμα και
σκέφτηκε: Μην της πείς καμιά χαζομάρα. Τον αγνόησα <<Όταν
είσαι
καλύτερα θα
στα πούμε όλα.
Στο
υπόσχομαι>>.
<<ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΩΡΑ>>, τσίριξε, <<ΚΑΙ ΠΡΩΤ'ΑΠΟΛΑ:ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΣΑΡΛΙ>>.





Ξαφνικά μίλησε ο Σεθ:

<<Είναι...>>
<<Όχι>>,του είπα,

<<Δεν πρέπει να μάθει. Όχι
ακόμη>>.

<<Ξύπνησε;>>,είπε η νοσοκόμα.

<<Ναί>>, είπαμε ολοι.

Η νοσοκόμα άλλαξε τον ορό της και της έκανε μιά ηρεμιστική ένεση.






Ύστερα...Αποκοιμήθηκε.



























Συγγνώμη. Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε έτσι.

είναι λίγο... σαδιστικό να το πω? το όνειρό της... δεν ξέρω, μου φάνηκε κάπως, ο αποκεφαλισμός, το μαχαίρι απο το στομάχι στην καρδιά... και δεν είναι ο τρόπος που θα σκότωνε ένα βαμπιρ... έχεις φαντασία ομως και αναπτύσσεσαι συνέχεια... μπράβο σου...

ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ
Ο Τσάρλι
βιαζότανε να
πάει την Μπέλλα
στο
νοσοκομε.
Έτρεχε. Πολύ
γρήγορα Η
Μπέλλα πρέπει
να κοιμόταν
γιατί
παραμιλούσε.
Ξαφνικά μιά
κοκκινομάλλα
εμφανίστηκε
μπροστά του. Ο
Τσάρλι
προσπάθησε να
στρίψει. Είχε
πανικοβληθεί.
Ξαφνικά κάτι
πολύ γρήγορα -
που δεν
πρόλαβε να δεί
- την άρπαξε και
φύγανε. Το
τιμώνι είχε
φύγει από τα
χέρια του
Τσάρλι και
τράκαρε σε μιά
κολόνα ΣΤΟΠ.











ΤΩΡΑ





Παιδιά πραγματικά δεν ξέρω τι συμβαίνει. Δεν μπορώ να κάνω επικόλληση και το σέρνω.